Życie w związku wymaga ciągłej pracy nad wspólnymi relacjami, ciągłych kompromisów i wspierania się nawzajem. Jednak kiedy jeden z partnerów choruje na depresję, troska o niego musi być wyjątkowa, choć zwykle nie mamy pojęcia, jak w takiej sytuacji postępować wobec ukochanych.
Depresja – co to takiego?
Utarło się, że depresja to choroba kobiet, jednakże może ona dotykać również mężczyzn. Niezależnie od płci i innych czynników, nieleczona może trwać bardzo długo i zwykle miewa następujące objawy: nieustanny smutek, zmęczenie, apatia, lęk, pesymizm, bezsenność, kłopoty z koncentracją, myśli samobójcze. Wszystko to sprawia, że bardzo trudno jest żyć z kimś, kto choruje. Mimo tego nie możesz zostawić ukochanej osoby na pastwę losu, ponieważ potrzebuje ona wsparcia bardziej, niż kiedykolwiek, choć może tego nie okazywać. Wsparcie nie oznacza bynajmniej użalania się ani rozweselania na siłę – takie zachowanie może tylko pogłębić chorobę.
Depresja jest zaburzeniem uciążliwym nie tylko dla samego chorego, ale także dla reszty rodziny i bliskich. W zdrowe relacje wkrada się wrogość, smutek, napięcie i skłonność do wyolbrzymiania problemów. Wielu ludzi z otoczenia osoby z depresją dystansuje się od niej, co jest największym błędem, ponieważ osoba z zaburzeniami depresyjnymi czuje się bardzo osamotniona i potrzebuje bliskości innych, nawet jeśli wydaje się od nich stronić.
Jak się zachowywać?
Zacznij od siebie: musisz mieć świadomość własnych emocji, nie tłum ich. Poza tym nie sil się na radość, której tak naprawdę nie czujesz, tylko po to, aby rozweselić partnera; to wcale tak nie działa. Bądź sobą, okazując zrozumienie, bo tego z pewnością najbardziej potrzebuje Twój partner. Należy dać mu do zrozumienia, że jesteś i będziesz obok, gotowa do pomocy i wsparcia. Na nic się nie zda zachęcanie do uśmiechu i wesołości: to tak, jakby niewidomego zachęcać, aby w końcu zaczął widzieć. Depresja to choroba, która nie jest zależna od woli – trzeba ją leczyć.
Dlatego spróbuj przekonać ukochaną osobę do wizyty u specjalisty: psychologa bądź psychoterapeuty, dając do zrozumienia, że nie ma w tym nic złego, ponieważ depresja to choroba niezależna od charakteru czy intelektu, podobnie jak grypa, którą również trzeba leczyć. Zaproponuj swoją obecność podczas wizyty. Niech Twoim argumentem będzie fakt, że spotkanie z psychologiem nie niesie żadnego ryzyka, a może pomóc. Powiedz, że przykro jest Tobie i Waszym bliskim patrzeć na cierpienie, które można przecież wyeliminować. Jeśli okaże się, że partner wstydzi się lub nie chce o tym rozmawiać, powiedz mu o możliwości rozmowy anonimowej (telefony zaufania dla osób z depresją). Jeśli macie dzieci, powołaj się na ich dobro: depresja rodziców oddziałuje na nie w dużym stopniu. I najważniejsze: bądź, bądź i jeszcze raz bądź – gotowa do pomocy i wsparcia.
